Leseprobe Die Sieba Schwoba - Endlich auf Schwäbisch

Wia d’sieba Schwoba da See gseah ond was se gsait hand

Eisre Manna hand no meh als oi Abenteuer mitnand vrleabt, aber dia dohanna älle zom vrzehla, wär oifach zviel.
Ama scheana Tag hand se schier nemme grattla kenna. No hot dr Seehas en Berg gseah ond gsait: „Uff den momer mr nuff. Vu dodobe sehe mr de Bodesee und de Wald, wo des Urviech drin hauset“.
Se werret oiba oberhalb von dr Meersburg gwea sei ond älle sand jetz gspannt gwea wia Flitzböga. Ond ihre Herzer hand so laut bomberet, dass ma’s ghört hot. Wo se doba gwea sand, hand se des großmächtig Wasser gseah. Dr Seehas hot’s glei kennt ond gsait: „Desch de Bodesee“. Seine Kumpana hand Glotzbebbel ond Mäuler aufgrissa, weil se so a groß Wasser ihrer Lebdag no nia gseah hand.
„Bigott“, hot dr Allgaier nausglau, „desch a Lacha! Do denn könnt ma jo da ganza Grünta vrsäufa!“
Dr Gelbfiaßler hot gfroget, ob‘s iberem See dieba au no Leit gea däb oder ob do d’Welt mit Berg vrbaut sei. Am ärgschta druckt hot’s aber da Knöpflesschwob. Der isch glei ens Senniera komma: „Wenn ma den See ausschöpfa dät, ond en dera Mulde en Doig amacha dät fir Knöpfla, ha, do hätt i gwieß meiner Lebdag lang zom fressa no grad gnuag!“
Dia Sechs hand em Seehas schier a Loch en Bauch nei gfroget, aber der hot dene ällz ganz gnau vrzehlt ond fascht gar nix drzua gloga: „De See isch riesegroß“, hot er gsait, „ämol hot en Reiter mit eme lahme Gaul um ehn rum reite welle ond hot’s it gschafft, uff Johr und Tag it. Wahrscheinlich isch er immer no underwägs.“ Ond der See sei so diaf, dass ma koin Boda it fenda däb. Drom däb der au Bodasee hoißa. Ond uff em Grond vom See däb ma wenn’s Wettr guet sei, Städt ond Schlösser seah, dia wo frieher ondrganga sand. Ond Fisch gäb‘s dodenn, so lang ond dick wia dr Mehlsackturm z’Ravensburg, ha wa, so groß wia`s Münschter von Konstanz. Do sand de andre baff gwea vor lauter Stauna.
Am End hot dr Seehas seine Freind dea großa Wald zoigt, wo des Urviech denna sei. Er hot selber it gwisst, isch’s a kähler Lindwurm oder a Dracha, wo Fuier spuckt. Do hand se ghörig `s Nabelrassla ond `s Aftersausa kriegt älle mitnand.
Wo‘s dr Nacht zuaganga isch, hand se nomol en Halt gmacht ond dr Seehas hot vorgschlaga, dass se no oimol reacht essat, vor se morga en äller Herrgottsfriah en Kampf ziah däbe.

Wia d’sieba Schwoba ihra letschta Mohlzeit zu sich nemmet

Eisre sieba Helda hand also a Fuierle gmacht, dr Knöpflesschwob hot it am Schmalz ond it am Salz gsparet ond hot bald a gueta Ladong kleine Knöpfla fertig ghet. „‘s geit doch nix Bessers wia ebbes Guets“, hot oiner gwisst, wo se älle om dia Pfanna mit dene gröschtete Spätzla rom ghocket sand ond sich’s schmecka lau hand.
Zmols hot dr Allgaier en Seufzer rauf gholet bis vom großa Zeha donda ond gsait: „‘s isch so a Sach, wenn ma dradenkt, dass ma vielleicht zom letschta Mol en seim Leaba Brotzeit macht.“ No hot er nomol dresget ond gsait: „‘s isch so a Sach.“ Ond noch hot dr Knöpflesschwob afanga blära, hot drondertnei aber oi Knöpfle noch em andra nadruckt.
Dr Seehas hot ehne Muat macha wella ond gsait: “Liebe Leit, denket dra: De Tod hilft uss aller Not! Wer em Grab lit, der isch guet bettet!“
„Aber nedd, wer em Maul von dem vermaledeita Viech liegt“, hot dr Gelbfiaßler losbläaret.
„Aber mir wisset jo no gar it, ob unser Stündle scho gschlage hot“, hot dr Seehas jetz wieder gmoit ond dr Nestelschwob hot gsait: „Mei Mama hot mir emmer gsait, dass mei Stündle nia komma däb.“
Dr Allgaier hot d`Schluap ällaweil no weiter naghenkt, hot wieder laut duregschnaufet ond zom drittamol gsait: „‘s isch so a Sach“, ond noch hand älle mitnand bläaret, dass‘ en wilda Hoid hätt erbarma könna. Sogar dr Nestelschwob hot mit seine Kumpel mitgheilet.
Am End hot sich dr Blitzschwob wieder gfanga ond dresget: „Heidablitz! Do hocket ihr Kerle wia Pfond Schnitz dohanna ond bläaret wia d’Weibr! Wenn ma scho aufamsla müsset, so land eis doch fidel sterba. Weil: Ehrlich gleabt ond fröhlich sterba, hoißt em Teifl d’Rechnong verdorba!“
Uff des na hand älle ihre Zähra atricknet ond schließle iber em Essa ihren Schmerz vrgessa. Wo se `s letschte Spätzle vrdruckt ghet ond d’Ränza gspannt hand, sand se ens Gras nei gflagget ond hand gwartet, bis d’Schlofleis bissa hand. Schließle hot dr Allgaier gruaßlet, dass d‘Bäum zittret hand.

<- Zurück zu den Leseproben